Wat kan een dag goed beginnen!

Wakker worden met de zee op de achtergrond. Mascha wil zwemmen! Wie gaat er mee? Tot mijn verbazing zegt Lara gelijk ja! Met later de vraag waar? In zee natuurlijk. Oh, mmm, toch maar niet… Na lichte aandrang gaat ze toch mee. Papa en Niki willen altijd wel. Tot onze verbazing wil Thomas niet. Ik heb gisteren al gezwommen. En dat terwijl hij elke kans grijpt die hij krijgt, en de hele dag in zijn zwembroek zit. Badkleding aan en op naar het strand. De temp is maar 22 graden maar dat mag de pret niet drukken. Op het strand maken onze voeten raar geluid… Het lopen op ‘piep’ zand. Met elke stap piept het zand. Erg grappig en heeft tot rare dansjes tot gevolg van de kinderen. Het is een breed en lang strand waar op een enkele surfer in de verte na niemand te zien is. Hoge golven, sterke terugstroming. Heerlijk om weer even kind te voelen. Je moest je echt schrap zetten bij elke golf. Na een uurtje springen waren we dan ook wel moe. Lekker haren wassen onder de koude douche. Inmiddels was de temp al opgelopen tot 28 gr. Lekker ontbijten en tutten. Kinderen hadden schelpen gezocht op strand en waren die aan het uitzoeken en sorteren. Op weg naar de volgende attractie. Het koala hospital in Port Macquarie. Daar worden gewonde koala’s opgevangen, opgelapt en indien mogelijk weer terug gezet in het wild. Veel koala’s komen binnen met chlamydia waarbij vooral de ogen aangetast worden. Als de koala’s blind worden kunnen ze niet meer terug in het wild. Hun overlevingskans is dan te klein. Ze mogen dan daar verblijven. Ook was er een koala die door een bosbrand geen klauwen meer had en dus niet kon klimmen. Van een andere koala hadden ze een been geamputeerd, maar desondanks klom die nog steeds in bomen. Tijdens een storm zat hij hoog in de boom en brak de tak af waardoor hij naar beneden viel en op de droogmolen terecht kwam. Hierdoor raakte hij zijn rechteroog kwijt. Desondanks klimt hij nog steeds vrolijk de boom in! Het hospital wordt gerund door vrijwilligers. De rondleiding was erg leerzaam. Weer op de weg. In de verte zien we rookwolken en de lucht is heiig. Bosbranden! Gelukkig lijkt het mee te vallen. We zien we kleine vuurhaarden en veel verkoold hout langs de weg, maar de weg is open. Vreemd om te zien dat de grond zwart is met af en toe groene stukken ertussen en de bomen zijn nog wel groen. De temp is net onder de 40 gr. Het ruikt net of iemand een houtkachel aan heeft. Nog een stukje rijden naar een gratis slaapplek (Taree Service Centre) waar we kunnen eten, gratis wifi en ook nog toiletten en een douche! Eerst eten (McDonalds en Subway) en wifi! Na het eten, toiletbezoek en surfen op internet horen we achter ons commotie. Wat kinderen en ouderen schreeuwen naar elkaar, er is getrek en geren en er lijkt te worden gevochten. Een gedeelte van de groep wordt via een deur naar een achterruimte geleid. Opeens begint buiten een jochie van een jaar of 10 met stoelen te gooien naar een zeer brede vent die niet erg onder de indruk is. Tot nu toe kijken we het aan. We zitten wat achteraf en naar buiten gaan wil ik ook niet. Tot de stoelen tegen de ruit en deur worden gegooid waar wij dicht bij zitten. De man loopt naar binnen. De stoel die in de deur opening terecht kwam wordt opgepakt en nog een keer naar het hoofd van de man geslingerd. Dat komt te dichtbij. Ric-Paul en ik besluiten te vertrekken. De situatie is te groots om te overzien, het is inmiddels een groep of 20 die door elkaar heen rennen. We snappen niet hoe het zit en willen de kinderen weg hebben. We stappen op, bekommeren ons niet om de troep die nog op tafel ligt. Wegwezen. Thomas rent terug naar de tafel. De cola bekers! We hadden er tenslotte voor betaald en ze waren misschien nog niet leeg. Even paniek. We willen de kinderen bij elkaar. Niki liep al vooruit. Terwijl we langs/door de groep lopen sprint één van de kinderen in volle vaart op een auto af met een vuilnis-aanstamper van de McDonalds en ramt deze met één klap door de zijruit. Waarschijnlijk omdat hij de stamper er niet meteen uitkrijgt gaat hij door met het slaan en schoppen tegen de auto. Doorlopen! Gelukkig komen we bij de camper aan. Met ons verlaten nog meer mensen de parkeerplaats waar we helaas even op moeten wachten om van de parkeerplek weg te kunnen. Bij de uitgang is de groep inmiddels daar op de straat bezig. We zien dat de auto’s voor ons (onbedoeld?) bekogeld worden met spullen. Gelukkig ziet Ric-Paul nog net de mogelijkheid om de vrachtwagen parkeerplaats op te rijden. Of we er af kunnen geen idee, maar achter truckers staan voelt veiliger dan midden in een losgelagen geweldadige menigte jonge tieners. Gelukkig kunnen we de snelweg op via een andere weg. Eerst maar zorgen voor een flinke afstand. Na ca. 40 km zetten we de camper op een rustplaats. Pal naast de snelweg waar truckers alleen een pitstop houden. Eerst even napraten met de kinderen. De vragen zoals: “wat als ik op dat moment op de wc zat”, “wat als ze onze camper hadden geraakt of kapot geslagen”, Thomas liep tegen 1 van de jongens op, “wat als Thomas was geslagen”. Iedereen is flink geschrokken van het voorval. Het veilige gevoel wat we hadden van Australie, iedereen is hier zo lief en aardig, is aangetast. We balen! Het wordt een onrustige nacht.