Earthquake!!!

Picton, erg vroeg. Weer regelmatig wakker geweest vanwege vrees ons te verslapen. RP heeft 's nachts nog even genoten van een schitterende en extreem heldere melkweg, duidelijker dan waar ook in Nederland, ondanks omgevingslicht van het toiletgebouw.
Snel camper rijklaar gemaakt en onderweg nog proberen onze middag afvaart naar 's ochtends te verschuiven, maar we hebben ruzie met onze internetverbinding van Maui. Met de gratis wifi van het informatiecentrum bij de boot lukt het ook niet. Dan maar bij het incheckhokje proberen. Na uitleggen lukt het die mevrouw met haar "special button" in 5 seconden, en kunnen we met de ochtendboot mee! Vertrek 9:30, inschepen 8:15, en het is pas 7:15. Mooi op tijd voor ontbijt, terwijl de camperrij langzaam achter ons aangroeit.
Om 8:35 rijden we aan boord en na een mooie tocht door lage fjorden gaan we de open zee op. Op zich is de golfslag niet erg hoog, maar toch zoeken RP en Mas na een poos de buitenlucht weer op omdat ze zich niet 100% voelen. Na aanmeren en van de boot afrijden, gaan we op zoek naar de gratis douchegelegenheid in het centrum van Wellington. Bedoeld voor daklozen, maar ook toegankelijk voor reizigers en anderen, al krijgen de daklozen voorrang. We vinden de deur, meer is het niet, in een doodlopend straatje waar de camper maar tenauwernood gedraaid, maar niet geparkeerd kan worden. Dus RP rijdt rond om te parkeren terwijl de rest gaat douchen. De recensies op Campermate variëren van "super aardige mevrouw" tot "meest vreselijke mens in Nieuw Zeeland" over de dame die de douchegelegenheid runt. Mas houdt het erop dat ze hardhorend is...
Nadat RP Mas en kids oppikt en we besluiten dan er geen parkeerplek in de buurt te vinden is, gaan we even gedag zeggen bij iemand van een Priusforum. We rijden eerst langs het vliegveld en daarna over kleine weggetjes die hoger en hoger de steile heuvels in Wellington in leiden. Uiteindelijk vermoeden we dat het het gele huis helemaal boven op de heuvel moet zijn, hoewel er geen Prius te zien is...
Na aankloppen wordt er opengedaan door Joseph die ons voorgaat naar zijn woonkamer die een fabuleus uitzicht biedt over het vliegveld en de rest van Wellington. Het huis is op een steile helling van meer dan 45° gebouwd, dus je ziet de helling/afgrond niet eens vanuit het raam!
Na wat kletsen (in het engels) over zijn nederlandse vader en engelse moeder, komt zijn vrouw Jackie thuis. We kwebbelen nog wat verder over aardbevingen, cruisen en nog meer terwijl Niki en Thomas een spelletje spelen. Dan voelt het alsof Thomas van de bank afspringt. Jackie wil opstaan om de heen en weer wankelende TV te redden (maar deze blijft gelukkig staan) terwijl ze zegt "there's one". Joseph zegt: "that's about a 5.5". Hij pakt snel zijn iPhone en opent een aardbeving app waar te zien is dat het epicentrum tussen Kaikura en Wellington lag, het inderdaad een 5.5 betrof en van waaruit al allerlei meldingen binnenkomen van mensen die de beving ook gevoeld hebben.
We hebben een aardbeving meegemaakt!!! (Bewust dit keer, die in Limburg jaren 90 heeft een wakkere RP niet gevoeld terwijl anderen in dezelfde plaats er juist wakker van werden...). Behalve Niki en Thomas, want die hebben ondanks het duidelijk schuddende huis (op een extreem steile helling...) en een 3 of 4 seconden lang waggelende TV, niks gemerkt...
Nadat ze ons overtuigen te blijven eten (lasagne met sla) en hun dochter nog even binnen komt vallen (komt wat spul droppen omdat ze binnenkort weer thuis komt wonen om geld te sparen voor een Europareis), biedt Jackie ons zelfs hun oprit aan om vannacht te blijven staan. Joseph had al gemaild dat zijn plan om naast hun huis te parkeren op een leeg bouwkavel helaas niet door kon gaan omdat er net sinds deze week op gewerkt werd.
Maar we willen hen niet verder tot last zijn en hebben maar beperkt tijd, dus gaan op pad naar onze slaapplek. Dat wordt er één aan het (kiezel)strand, nog ruim een half uur rijden over mooie kustweggetjes.