Opa jarig en Uluru

Opa wordt 70 vandaag!!! Maar feliciteren kan vanmiddag pas want ‘thuis’ is het nog de 14e… Vreemde gewaarwording…

Tevens wat onderzoek gedaan naar het laadsysteem van de camper want de koelkast is aan het zieltogen…

Een normale dynamo geeft 14,4 volt tijdens rijden (en minimaal 13,5 volt tijdens stationair). Onze eigen oude camper schakelde de huishoud accu parallel aan de normale autoaccu wanneer de motor (en dus de dynamo) liep en de dynamo laadde dus allebei de accu’s tegelijk op.

Deze camper schakelt de huishoud accu pas parallel wanneer de laadspanning boven de 13,7 volt komt (bij een normale auto is dit eigenlijk altijd wel, maar in ieder geval zodra je een toerental hoger dan stationair bereikt). En schakelt deze weer af wanneer de spanning onder de 12,8 volt komt. 12,8 volt is de spanning van een volle accu in rust, dat wil zeggen dat vlak nadat je hem hebt opgeladen, de spanning nog wat hoger kan blijven (en blijven de auto- en de huishoudaccu’s dus nog even parallel staan) maar na een poosje zakt hij tot deze waarde. Een iets intelligentere oplossing dan de ouderwetse.

Tijdens het rijden heb ik echter niet één keer een laadspanning van boven de 13,2 volt gemeten (ja, RP kon het niet laten om een multimeter mee te nemen…). Dus niet alleen wordt de huishoud accu NOOIT parallel gezet aan de start accu (want niet boven de 13,7 volt), ook wordt de startaccu nooit fatsoenlijk opgeladen… Geen wonder dat ze voorschrijven dat je elke twee dagen op een kampeerplek met 230V~ moet staan (waardoor beide accu’s goed worden geladen), anders start dit kreng waarschijnlijk niet eens meer!!!!

Het enige dat dit systeem nog een klein beetje red, is dat het zonnepaneel bij volle instraling net iets meer levert dan de koelkast verbruikt en er dus nog een heel klein beetje lading in de huishoud accu terechtkomt.

Alles op een rijtje zettend snap ik nu ook dat het overbruggen van het relais tijdens het rijden (met een Australisch 50cent muntstuk ;) ) vrij weinig effect had: de spanning van de dynamo is simpelweg te laag om de accu’s op te laden. Achteraf vraag ik me af of ik niet de spanning van de zonnepanelen aan het meten was…

Terug naar het reisdoel: Uluru, ook wel bekend als Ayers Rock. De Aboriginals zien het als een heiligdom en hebben in 1985 (weer) beschikkingsrecht erover gekregen. Waarna ze het voor 99 jaar hebben geleased aan de overheid, waarschijnlijk met wat voorwaarden. Schijnbaar zijn ze vergeten bij deze voorwaarden te onderhandelen dat hij niet beklommen mag worden. De ketting/railing die je vast moet houden wanneer je de (erg zware) beklimming uitvoert, zien we vlak voor onze camper op de imposante rots omhoog lopen, maar er wordt niet geklommen. Wij dachten nog dat dit inmiddels niet meer wordt gedaan uit respect voor de wens van de Aboriginals om niet hun heilige berg te beklimmen, maar later horen we dat het eenvoudig weg te winderig was.

Het scheelt voor ons de keuze tussen respect tonen (waar onze voorkeur naar neigde) of iets erg avontuurlijks toch gaan doen (schijnt een hele flinke en unieke klim te zijn). We gaan er dus omheen lopen. 10 kilometer. Op het heetst van de dag…

Gewapend met veel flesjes water, lopen we met de klok mee. De enorme grootte is al duidelijk als je hem al ziet als je nog 100km moet rijden voordat je er bent, maar toch is dat nog niets vergeleken met ernaast staan. De vervelende (zand?) vliegen die continu in je ogen, oren en neus proberen te kruipen, veranderen niets aan Uluru’s indrukwekkendheid. Nu snappen we waarom sommige mensen eruitzien als imkers… Deze vliegjes waren er ook al in Alice Springs, maar stukken minder (en we horen later dat dit nog niets was vergeleken met de echte zomer).

Vooral de zwarte algen-sporen van watervallen die soms van Uluru afkomen, maken dat het ons ook fantastisch lijkt deze berg te bekijken als het stortregent (of beter, net gestortregend heeft), maar die kans is niet zo groot. Wel blijkt er onderaan een schaduwgedeelte van deze berg gewoon een vrijwel permanent meertje te zijn!

Wanneer we vele uren later terugkomen bij de camper, zijn we behoorlijk ‘op’, maar toch blij dat we deze tocht gemaakt hebben. Uiteraard willen we de zonsondergang niet missen, maar we hebben nog wat tijd, dus we rijden nog even naar Kata Tjuta (schijnbaar schrijf je het overigens officieel als Uluru en Kata Tjuta, dus inclusief onderstreepte letters (edit, dat kan dus op deze blog niet, maar er hoort een streepje onder de "r" van Uluru en onder de kleine "t" van Tjuta)). Alleen RP heeft de energie, om gewapend met een rode doek om zijn hoofd, de vliegen te trotseren voor een snelle wandeling tot het einde van de Walpa Gorge. Bij terugkomst positioneren we ons op een van de laatste plekjes op het officiële “Uluru zonsondergang parkeerterrein voor auto’s” ondanks dat we nog ruim een uur te gaan hebben. Tijd genoeg om hamburgers te bakken en op te eten! Na de indrukwekkende zonsondergang die alleen wat minder kleurschakeringen had dan gehoopt, rijden we zo snel mogelijk, net als honderden anderen, het park uit om niet te laat bij de camping net buiten het park te zijn. Voortaan is van te voren reserveren beter voor de gemoedsrust, aangezien we morgen wel de zonsopgang willen meemaken en de volgende kampeermogelijkheid minimaal 50 km verderop is… Maar er is nog plek!